Bioactieve darmmoleculen: nieuwe benadering van diabetes type-2?

Het zenuwstelsel van de spijsverteringsorganen, het zogeheten enterisch zenuwstelsel, behoort tot het autonome zenuwstelsel en communiceert met het centrale zenuwstelsel via de nervus vagus. Het enterisch zenuwstelsel is zodoende onderdeel van de hersen-darm-as. Belgische wetenschappers vermoeden dat modulatie van het enterisch zenuwstelsel door beïnvloeding van zogenaamde enterosynen (bioactieve darmmoleculen) via prebiotica een gunstig effect kan hebben bij diabetes type-2. In een experiment met diabetesmuizen onderzochten de wetenschappers of modulatie van de darmmicrobiota middels prebiotica leidde tot de identificatie van relevante enterosynen. Hiertoe werd het effect van prebiotica op de productie van bioactieve vetzuren in de darm onderzocht. Vervolgens werd de rol van deze vetzuren op de contractiliteit van de darm - dat onder invloed van het enterisch zenuwstelsel plaatsvindt - en het glucosemetabolisme onderzocht. Modulatie van de darmmicrobiota middels prebiotica leidde tot een veranderde activiteit van enterische neuronen. Dit had een veranderde contractiliteit van de twaalfvingerige darm tot gevolg en leidde bij de muizen tot een verlaging van de bloedglucosespiegel. Dit effect bleek afhankelijk van de synthese van het bioactieve vetzuur 12-HETE (12-hydroxyeicosatetraenoic acid) en de aanwezigheid van zogenaamde mu-opioïde receptoren (MOR) op de enterische neuronen. De resultaten van het experiment werden bevestigd door humane bevindingen waaruit bleek dat bij diabetespatiënten sprake is van een verminderde mRNA-expressie van pro-enkefaline (precursor van de opioïde peptide enkefaline,) en MOR in het duodenum. De wetenschappers wisten door middel van prebiotica de darmmicrobiota te beïnvloeden en konden zodoende enkefaline en 12-HETE als enterosynen identificeren. Deze enterosynen hebben een potentieel gunstig effect bij diabetes.