IJzer beïnvloedt mangaanstatus

Een hoge ijzerinname kan de biologische beschikbaarheid van mangaan verminderen. Dit blijkt uit een rattenstudie.

Om het effect te onderzoeken van de ijzerinname op de mangaanstatus werden 54 ratten willekeurig in groepen verdeeld. De ratten kregen voeding zonder extra ijzer, voeding met een adequate hoeveelheid ijzer (35 mg per kilogram lichaamsgewicht) of met een hoge dosis ijzer (175 mg per kilogram lichaamsgewicht). Daarnaast kregen ze 10 mg mangaan per kilogram lichaamsgewicht als het anorganische mangaansulfaat of als mangaanlysinechelaat (organische vorm). Na 21 dagen werden de weefsels van de ratten onderzocht.

Ratten die mangaan in organische vorm kregen bereikten een hogere serumconcentratie van dit mineraal dan ratten die de anorganische vorm kregen. Ook was de mangaanstatus hoger bij een lage ijzerinname. De mangaanbron en de interactie met de ijzerdosis was niet van invloed op het hemoglobinegehalte in het bloed, de ijzerconcentratie in het bloedserum en de ijzerbindende capaciteit. Volgens de wetenschappers speelt het eiwit DMT1 een voorname rol bij de ijzeropname in de lichaamscellen. Bij ratten die geen extra ijzer gesuppleerd kregen was er een significant verhoogde expressie van DMT1. Tevens bleek dat een lage ijzerinname gerelateerd was aan een hoge mangaanstatus, terwijl een hoge ijzerconsumptie leidde tot een lagere mangaanspiegel in het bloed door een verminderde absorptie van dit mineraal. Toch bleek de biologische beschikbaarheid van de organische vorm van mangaan hoger dan van de anorganische vorm.

De wetenschappers concluderen dat de biologische beschikbaarheid van mangaan kan verminderen bij een hoog aanbod van ijzer. Mangaan is als onderdeel van verschillende enzymen betrokken bij diverse lichaamsprocessen.