Kanker van de mondholte en seleniumtherapie

Een groep bestaande uit 22 patiënten met precancereuze en 19 patiënten met maligne lesies in de mondholte, evenals een controlegroep van 13 gezonde personen werd geanalyseerd op de basiswaarden voor selenium in het serum. De gemiddelde seleniumconcentraties bedroegen 105, 101 en 77,03 nanogram per ml in respectievelijk precancereuze, controle en maligne groepen patiënten. Er was een statistisch significant verschil tussen de maligne groep ten opzichte van de precancereuze en de controlegroep. Na klinische evaluatie ontvingen de precancereuze patiënten drie cycli van vier weken 300 mgram selenium per dag in organische of anorganische vorm. Van de 22 precancereuze patiënten die aanvankelijk aan de studie deelnamen, waren er tenslotte 18 beschikbaar voor een evaluatie van de klinische respons. De seleniumspiegels hadden de neiging te stijgen na de eerste en tweede cyclus en keerden daarna geleidelijk terug tot de basis­waarden. Aan het eind van de therapie waren er vijf patiënten met een volledige respons, vijf met een gedeeltelijke respons, zes met een geringe respons en vijf met een stabiel ziektebeeld. De objectieve respons bedroeg 38,8%. Bij 7 van de 18 patiënten was er sprake van progressie in het verloop van de ziekte na het stoppen van de seleniuminname. Patiënten met maligne neoplasmen hadden lage seleniumspiegels, terwijl gezonde controlepersonen en patiënten met precancereuze lesies hogere seleniumni­veaus hadden. Deze resultaten duiden op de noodzaak de behandeling met selenium langer te laten duren. Chronische verstrekking van met selenium verrijkte gist of tarwe zou tot een snellere stijging en langere handhaving van verhoogde seleniumniveaus in het serum hebben kunnen leiden. De auteurs concluderen dat de verkregen resultaten bemoedigend zijn ten aanzien van de seleniumtherapie voor precancereuze dyplasische lesies in de mondholte. Vervolgonderzoek met gecontroleerde gerandomiseerde patiëntengroepen is nodig ter bevestiging van de nu verkregen resultaten.