Kransvataandoening na harttransplantatie behandelen met vitaminen

Na een harttransplantatie is het risico op een snel ontwikkelende arteriosclerose in het getransplanteerde hart sterk vergroot. Op het congres van de American Heart Association 1999 te Atlanta presenteerde de Duitse cardioloog prof dr. Jai Wun Park de resultaten van een vitaminentherapie bij patiënten met een donorhart. In een gerandomiseerd dubbelblind placebo gecontroleerde studie met 56 patiënten in hartklinieken in Dresden en Duisburg werd het effect van een combinatie van vitamine E, vitamine C en bèta caroteen onderzocht. Een groep van 27 patiënten gebruikte gedurende een periode van twee jaar dagelijks 600 milligram vitamine E, 2,25 gram vitamine C en 18 milligram bètacaroteen, verdeeld in drie doses ingenomen bij de maaltijden. De overige 29 patiënten kregen placebo's. Twee jaar na de transplantatie werd via de techniek van kwantitatieve coronairangiografie de gemiddelde vaatdiameter op 13 plaatsen gemeten. In de groep vitaminengebruikers waren de kransvaten duidelijk minder vernauwd dan in de placebogroep. De gemiddelde vaatdiameter was in de vitaminengroep na een jaar 3,26 millimeter of slechts een procent minder dan aan het begin. In de placebogroep was dit 3,24 millimeter of 6,3 procent minder. Na twee jaar waren de verschillen groter geworden en correlleerden de diameters met de vitaminenspiegels in het serum. Transplantatievasculopathie is een vorm van vaatziekte in het getransplanteerde hart welke na vijf jaar bij meer dan 50 procent van de patiënten wordt waargenomen. Op langere termijn is de aandoening de hoofdoorzaak van overlijden. Ter verklaring van de gunstige effecten door langdurig vitaminengebruik wijst Jai-Wun Park op het verhinderen van LDL- oxidatie in het bloed. De combinatie van vitamine E, C en bètacaroteen vormt de sleutel. Het wateroplosbare vitamine C is in staat het vitamine E te regenereren zodat het in de vaatwand als antioxidant actief blijft.