Metformine en mitohormese

Het eerste voorkeursmedicijn bij diabetes type-2, metformine, blijkt levensverlengende eigenschappen te bezitten.

Het effect van het actieve bestanddeel van metformine werd getest bij de wormsoort Caenorhabditis elegans. Het bleek dat metformine leidde tot een toename van de productie van vrije radicalen in de cellen van de rondwormen. Dit gebeurt door interactie van het medicijn met de elektronentransportketen in de mitochondriën. Via de elektronentransportketen wordt energie in de vorm van ATP geproduceerd. Dit leidt volgens de onderzoekers tot een verhoogde productie van vrije radicalen. Hoewel deze vrije radicalen schadelijk zijn, hebben ze op de lange termijn een positief effect dankzij het zogenaamde ‘mitohormesis proces’. Bij dit proces wordt een beschermend mechanisme geactiveerd onder invloed van de eiwitten peroxiredoxinen. Deze proteïnen zijn erg gevoelig voor oxidatie door vrije zuurstofradicalen. Na oxidatie worden de eiwitten geactiveerd en op hun beurt worden weer andere eiwitten geactiveerd. Dit leidt tot een cascade van reacties met een levensverlengend effect.

Deze theorie van de mitohormese lijkt haaks te staan op de antioxidanttheorie.