Magnesiumtekort en ME

In deze brief geven wij een reactie op het commentaar van Clague en medewerkers dat verscheen in de Lancet van 11 juli 1992 (p.24). Clague en medewerkers vonden een normale magnesium status bij 12 patiënten met chronische vermoeidheid. Wij zijn verbaasd over het feit dat de groep van Clague geen magnesium deficiëntie constateerde bij hun patiënten. Wijzelf hebben namelijk, na onderzoek van enkele honderden lijders aan ME, nooit 12 opeenvolgende individuen met een normaal magnesiumgehalte kunnen vinden. Wij gebruiken witte bloedcel magnesium en magnesium retentie tests, evenals rode bloedcel magnesium, indien nodig. Het verbaast ons niet dat geen van de patiënten uit het onderzoek van Clague baat had bij intraveneuze magnesiumtherapie, aangezien niemand van hen een magnesiumtekort had. Wijzelf hebben de ervaring dat ten minste de helft van hun ME-patiënten die wél een tekort aan magnesium hebben, een verbetering te zien geeft na orale magnesium therapie. Soms is hiervoor ook een intramusculaire therapie nodig. Wij hebben bij ME-patiënten eveneens een magnesium, vitamine B1 en essentiële vetzuurtekort gevon­den. Bijsturing van deze tekorten resulteerde in een klinische verbetering. Eén van ons rapporteerde eerder dat veranderingen in de relaxatie- en rustwaarden werden waargenomen na myothermografie (registratie van de warmteproductie in spieren) bij patiënten met een tekort aan magnesium. Wij hebben een goede correlatie gevonden tussen de gevonden waarden in de myothermografie-test en de magnesium status van ME-patiënten. Verbeteringen in de testresultaten correspondeerden met een klinische vooruitgang.