Vis op hoofdmenu in stenen tijdperk in Scandinavië

Wetenschappers van de Lund Universiteit in Zweden vonden dat vis een van de voornaamste voedselbronnen was in het stenen tijdperk in Scandinavië. De wetenschappers analyseerden het skelet van 82 personen uit Zweden en Denemarken. De botten behoren tot de oudste vondsten van Scandinavië van zo’n 7500 tot 10500 jaar geleden. Stabiele isotopen van de elementen koolstof en stikstof worden onder andere in het skelet aangetroffen en reflecteren het voedsel dat iemand heeft gegeten. Door de isotopen van voedselbronnen te analyseren en deze te relateren aan de concentraties die worden aangetroffen in het skelet kan de voeding worden afgeleid dat de persoon toen nuttigde. In de Norje Sunnansund-nederzetting buiten Sölvesborg in Zweden was iets meer dan de helft van de eiwitinname afkomstig van vis, 10% van zeehonden en ongeveer 37% van zoogdieren zoals everzwijnen en edelherten. Paddenstoelen, bessen en noten droegen voor slechts 3% bij aan het dagelijkse voedsel. Op het eiland Gotland was de eiwitconsumptie van vis nog hoger met gemiddeld 60%. Dit eiland heeft geen zoogdieren behalve hazen. Hazen en groenten hadden een verwaarloosbaar aandeel in de voedselinname, terwijl zeehonden voor bijna 40% bijdroegen aan de voedselinname. Ook aan de Zweedse westkust bleek vis een groot aandeel te hebben als voedingsbron. De eerste kolonisten aten echter vooral zeehonden en dolfijnen, later nam het vissen een voornamere plaats in. In nederzettingen bij zoetwatergebieden werden vooral karpers, baars, snoek en kwabaal gegeten. Kabeljauw domineerde in zoutwatergebieden evenals haring, koolvis, schelvis, doornhaai en schol. Het bleek dat in de afzonderlijke nederzettingen vooral plaatselijk voedsel werd geconsumeerd. Dit duidt erop dat nauwelijks sprake was van rondtrekkende groeperingen. De resultaten tonen dat de visserij reeds in het stenen tijdperk van groot belang was en vis een voorname plaats had op het menu in de oudheid, althans in Scandinavië.