Alfaliponzuur bij multiple sclerose?

De lichaamseigen antioxidant alfaliponzuur wordt momenteel wereldwijd onderzocht op medische toepasbaarheid, onder andere voor multiple sclerose (MS). Uitgangspunt hierbij is een proefdiermodel. Bij muizen en ratten is het mogelijk klinische studies uit te voeren aan experimentele allergische encefalomyelitis (EAE) dat sterke overeenkomst heeft met MS. Zo werd al in 2006 in een studie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam gevonden dat subcutaan geïnjecteerd alfaliponzuur proefdieren effectief kan beschermen tegen EAE. Teneinde inzicht te verkrijgen of het mogelijk is om bij mensen voldoende hoge bloedspiegels van alfaliponzuur te bereiken met een orale vorm, werd deze vergeleken met een subcutane injectie bij muizen die effectief was gebleken bij EAE. Dit onderzoek werd uitgevoerd aan de afdeling Neurologie van Oregon Health & Science University in Portland (VS).
De patiënten kregen een enkele orale dosis R,S-alfaliponzuur van 1200 milligram uit één van drie formuleringen, te weten een tablet (A) en twee capsules (B, C). De muizen kregen drie verschillende doses alfaliponzuur per subcutane injectie van respectievelijk 20, 50 en 100 mg/kg lichaamsgewicht. De farmacokinetische parameters betroffen de maximale serumconcentratie, C-max (in mcg/ml) en de waarde onder de curve ( AUC in mcg/min.ml.
Voor de MS-patiënten was de C-max respectievelijk de AUC in groep A (tablet) 3,8 resp. 443; groep B (capsule) 9,9 resp.745; groep C (capsule): 10,3 resp. 848. Bij de muizen bedroegen de waarden voor C-max respectievelijk AUC bij 100mg/kg 30,9 resp. 998; bij 50 mg/kg 7,6 resp. 223; bij 20 mg/kg 2,7 resp. 119.
De MS-patiënten die 1200 mg alfaliponzuur uit capsules innamen bereikten maximale serumconcentraties en AUC waarden die vergelijkbaar waren met die van de muizen. In eerdere experimenten met muizen met EAE bleek dit een sterk therapeutische dosis.