‘Liggende bloeddruk’ voorspeller cardiovasculair risico

Bloeddrukmetingen in liggende positie zijn een sterke voorspeller voor het risico op hart- en vaatziekten en sterfte. Dit is de conclusie van een studie die gepresenteerd werd tijdens een wetenschappelijke bijeenkomst van de American Heart Association. 

Er werden gegevens gebruikt van meer dan 11.300 deelnemers aan de Atherosclerosis Risk in Communities Study. De proefpersonen hadden bij aanvang een gemiddelde leeftijd van 54 jaar en hadden geen hart- of vaataandoening. Ze werden gedurende 25 tot 28 jaar gevolgd. Op basis van bloeddrukmetingen in zittende en liggende positie, werden ze in vier groepen verdeeld. In de eerste groep hadden de proefpersonen een normale bloeddruk in zowel liggende als zittende houding (<120/80). In groep twee hadden deelnemers enkel een verhoogde bloeddruk in zittende positie. In de derde groep was sprake van een te hoge bloeddruk in enkel liggende positie en in de vierde groep hadden deelnemers in beide posities een te hoge bloeddruk. 

Personen in de eerste groep die in beide houdingen een normale bloeddruk hadden, bleken het laagste cardiovasculair risico te hebben. De groep met een hoge bloeddruk in beide posities had constant een hoog risico. Opvallend was dat de groep die alleen liggend een hoge bloeddruk had, een vergelijkbaar risico had als personen met een hoge bloeddruk in beide posities, zelfs nadat rekening was gehouden met andere cardiovasculaire risicofactoren. Personen met alleen een hoge bloeddruk in rugligging hadden een 53% hoger risico op een hartinfarct, 51% hoger risico op hartfalen, 62% hoger risico op een beroerte, 78% hoger risico op een fataal hartinfarct en 34% hoger algeheel sterfterisico vergeleken met deelnemers met een normale bloeddruk in beide posities.

De bevindingen suggereren dat het controleren van de bloeddruk in liggende positie belangrijk is om het risico op hart- en vaatziekten te bepalen. Nadeel is dat de deelnemers twintig minuten moesten liggen alvorens de bloeddruk gemeten werd. Dit is in de artsenpraktijk mogelijk moeilijk inpasbaar.