Voortijdige veroudering door slaaptekort

Voortijdige veroudering door slaaptekort Regelmatige lichaamsbeweging is even belangrijk als voldoende nachtrust. In het verloop van de twintigste eeuw is de als normaal geachte gemiddelde duur van de nachtrust gedaald van 9 uren in 1910 tot 7,5 uur in 1975. Personen die volcontinu in ploegendienst werken, slapen vaak maar 5 uur. In de consensus omtrent de functie van de slaap wordt de nadruk gelegd op het handhaven van hersenfuncties. Volgens dr. Eve Van Cauter van de universiteit van Chicago kan chronisch tekort aan slaap negatieve effecten hebben op de stofwisseling en de hormoonproductie. De effecten zijn vergelijkbaar met die van vroegtijdige veroudering en voorstadia van suikerziekte. Van Cauter bestudeerde een groep van elf jongemannen, leeftijd 18 tot 27 jaar, welke systematisch verminderde nachtrust onderging. Het programma van slaapduur omvatte 16 opeenvolgende nachten. De eerste drie nachten sliepen de mannen 8 uur; de erop volgende zes nachten 4 uur en de laatste zeven nachten bleven zij 12 uur in bed. Bloedsuikerspiegels en enkele hormonen werden gemeten. Gedurende een periode van slaaptekort duurde het 40 procent langer om de glucosewaarde te normaliseren na het nuttigen van een koolhydraatrijke maaltijd, vergeleken met de slaap-inhaalperiode. De productie van insuline was met 30 procent afgenomen; zulke effecten wijzen op insulineresistentie, een voorbode van ouderdomsdiabetes. Voorts waren de nachtelijke concentraties cortisol verhoogd en de concentraties thyreotropine verlaagd. Het laatste beeld komt overeen met dat van oudere personen die aan slapeloosheid lijden met als gevolg verhoogde insulineresistentie en geheugenverlies. ‘Slaapschuld’ is een vorm van stress concludeert Van Cauter. Op den duur zal de stofwisseling en de hormoonproductie niet over voldoende aanpassingscapaciteit beschikken.